賈誼論(蘇軾)拼音版、注音及讀音
賈誼論拼音版、注音及讀音：
文學(xué)家：蘇軾
jiǎ yì lùn
賈誼論
fēi cái zhī nán，suǒ yǐ zì yòng zhě shí nán。xī hū!jiǎ shēng，wáng zhě zhī zuǒ，ér bù néng zì yòng qí cái yě。
非才之難，所以自用者實(shí)難。惜乎！賈生，王者之佐，而不能自用其才也。
fū jūn zǐ zhī suǒ qǔ zhě yuǎn，zé bì yǒu suǒ dài suǒ jiù zhě dà，zé bì yǒu suǒ rěn。gǔ zhī xián rén，jiē fù kě zhì zhī cái，ér zú bù néng xíng qí wàn yī zhě，wèi bì jiē qí shí jūn zhī zuì，huò zhě qí zì qǔ yě。
夫君子之所取者遠(yuǎn)，則必有所待；所就者大，則必有所忍。古之賢人，皆負(fù)可致之才，而卒不能行其萬(wàn)一者，未必皆其時(shí)君之罪，或者其自取也。
yú guān jiǎ shēng zhī lùn，rú qí suǒ yán，suī sān dài hé yǐ yuǎn guò?dé jūn rú hàn wén，yóu qiě yǐ bù yòng sǐ。rán zé shì tiān xià wú yáoshùn，zhōng bù kě yǒu suǒ wéi yé?zhòng ní shèng rén，lì shì yú tiān xià，gǒu fēi dà wú dào zhī guó，jiē yù miǎn qiǎng fú chí，shù jī yī rì de xíng qí dào。jiāng zhī jīng，xiān zhī yǐ rǎn yǒu，shēn zhī yǐ zi xià。jūn zǐ zhī yù de qí jūn，rú cǐ qí qín yě。mèng zǐ qù qí，sān sù ér hòu chū zhòu，yóu yuē:" wáng qí shù jī zhào wǒ。" jūn zǐ zhī bù rěn qì qí jūn，rú cǐ qí hòu yě。gōng sūn chǒu wèn yuē:" fū zǐ hé wéi bù yù?" mèng zǐ yuē:" fāng jīn tiān xià，shě wǒ qí shuí zāi?ér wú hé wéi bù yù?" jūn zǐ zhī ài qí shēn，rú cǐ qí zhì yě。fū rú cǐ ér bù yòng，rán hòu zhī tiān xià guǒ bù zú yǔ yǒu wéi，ér kě yǐ wú hàn yǐ。ruò jiǎ shēng zhě，fēi hàn wén zhī bù néng yòng shēng，shēng zhī bù néng yòng hàn wén yě。
愚觀賈生之論，如其所言，雖三代何以遠(yuǎn)過？得君如漢文，猶且以不用死。然則是天下無(wú)堯、舜，終不可有所為耶？仲尼圣人，歷試于天下，茍非大無(wú)道之國(guó)，皆欲勉強(qiáng)扶持，庶幾一日得行其道。將之荊，先之以冉有，申之以子夏。君子之欲得其君，如此其勤也。孟子去齊，三宿而后出晝，猶曰：“王其庶幾召我。”君子之不忍棄其君，如此其厚也。公孫丑問曰：“夫子何為不豫？”孟子曰：“方今天下，舍我其誰(shuí)哉？而吾何為不豫？”君子之愛其身，如此其至也。夫如此而不用，然后知天下果不足與有為，而可以無(wú)憾矣。若賈生者，非漢文之不能用生，生之不能用漢文也。
fū jiàng hóu qīn wò tiān zǐ xǐ ér shòu zhī wén dì，guàn yīng lián bīng shù shí wàn，yǐ jué liúlǚ zhī cí xióng，yòu jiē gāo dì zhī jiù jiāng，cǐ qí jūn chén xiāng de zhī fēn，qǐ tè fù zǐ gǔ ròu shǒu zú zāi?jiǎ shēng，luò yáng zhī shào nián。yù shǐ qí yī zhāo zhī jiān，jǐn qì qí jiù ér móu qí xīn，yì yǐ nán yǐ。wèi jiǎ shēng zhě，shàng dé qí jūn，xià de qí dà chén，rú jiàngguàn zhī shǔ，yōu yóu jìn zì ér shēn jiāo zhī，shǐ tiān zǐ bù yí，dà chén bù jì，rán hòu jǔ tiān xià ér wéi wú zhī suǒ yù wèi，bù guò shí nián，kě yǐ dé zhì。ān yǒu lì tán zhī jiān，ér jù wéi rén" tòng kū" zāi!guān qí guò xiāng wèi fù yǐ diào qū yuán，yū yù fèn mèn，tì rán yǒu yuǎn jǔ zhī zhì。qí hòu yǐ zì shāng kū qì，zhì yú yāo jué。shì yì bù shàn chǔ qióng zhě yě。fū móu zhī yī bú jiàn yòng，zé ān zhī zhōng bù fù yòng yě?bù zhī mò mò yǐ dài qí biàn，ér zì cán zhì cǐ。wū hū!jiǎ shēng zhì dà ér liàng xiǎo，cái yǒu yú ér shí bù zú yě。
夫絳侯親握天子璽而授之文帝，灌嬰連兵數(shù)十萬(wàn)，以決劉、呂之雌雄，又皆高帝之舊將，此其君臣相得之分，豈特父子骨肉手足哉？賈生，洛陽(yáng)之少年。欲使其一朝之間，盡棄其舊而謀其新，亦已難矣。為賈生者，上得其君，下得其大臣，如絳、灌之屬，優(yōu)游浸漬而深交之，使天子不疑，大臣不忌，然后舉天下而唯吾之所欲為，不過十年，可以得志。安有立談之間，而遽為人“痛哭”哉！觀其過湘為賦以吊屈原，紆郁憤悶，趯然有遠(yuǎn)舉之志。其后以自傷哭泣，至于夭絕。是亦不善處窮者也。夫謀之一不見用，則安知終不復(fù)用也？不知默默以待其變，而自殘至此。嗚呼！賈生志大而量小，才有余而識(shí)不足也。
gǔ zhī rén，yǒu gāo shì zhī cái，bì yǒu yí sú zhī lèi。shì gù fēi cōng míng ruì zhì bù huò zhī zhǔ，zé bù néng quán qí yòng。gǔ jīn chēng fú jiān dé wáng měng yú cǎo máo zhī zhōng，yī zhāo jǐn chì qù qí jiù chén，ér yǔ zhī móu。bǐ qí pǐ fū lüè yǒu tiān xià zhī bàn，qí yǐ cǐ zāi!yú shēn bēi shēng zhī zhì，gù bèi lùn zhī。yì shǐ rén jūn dé rú jiǎ shēng zhī chén，zé zhī qí yǒu juàn jiè zhī cāo，yī bú jiàn yòng，zé yōu shāng bìng jǔ，bù néng fù zhèn。ér wèi jiǎ shēng zhě，yì jǐn qí suǒ fā zāi!
古之人，有高世之才，必有遺俗之累。是故非聰明睿智不惑之主，則不能全其用。古今稱苻堅(jiān)得王猛于草茅之中，一朝盡斥去其舊臣，而與之謀。彼其匹夫略有天下之半，其以此哉！愚深悲生之志，故備論之。亦使人君得如賈生之臣，則知其有狷介之操，一不見用，則憂傷病沮，不能復(fù)振。而為賈生者，亦謹(jǐn)其所發(fā)哉！
